Magiczna chwila

Od razu się przyznam, że nie należę do matek mocno rozczulających się, raczej twardo stąpam po ziemi. Już wcześniej pisałam, że pomimo moich starań nie udało mi się wprowadzić zasad rodzicielstwa bliskości. Nie, żebym nie chciała, po prostu moje dziecię jest osobnikiem mocno indywidualnym.

Tym bardziej zaskoczyła mnie wczoraj. Była śpiąca, bardzo śpiąca, płakała. Przyszła do mnie, wzięłam ją na ręce, wtuliła się we mnie jak nigdy. Przytuliła się jak mały bobas, ufnie wpatrując się we mnie swymi wielkimi oczami. Zaczęłam jej śpiewać, głaskać po twarzy, widziałam jak powoli się uspokaja, ale walczy ze snem, by jeszcze na mnie popatrzeć, bym jeszcze ją głaskała. Siedziałyśmy tak razem dobrych kilkanaście minut. To się chyba nazywa cud macierzyństwa. I jak rzadko się wzruszam, to wtedy autentycznie łezka się zakręciła i chciałam, by ta magiczna chwila trwała dłużej. Chciałam tak z nią leżeć/siedzieć, zasnąć razem z nią.

Nie trwało to długo. Zadzwonił telefon, zatrąbił gdzieś klakson. Rozbudziła się i uciekła. W trakcie tej chwili nie byłam sama, Mąż i Ojciec oraz mama moja zajęci byli swoimi sprawami. Potem stwierdzili, ze pewnie brzuszek ją bolał, dlatego tak do mnie przyszła. Nie zdawali sobie sprawy, ile to dla mnie znaczyło. Ile emocji się wtedy we mnie kłębiło, ile miłości - to zostanie dla mnie.I nawet nie będę ich wyprowadzać z błędu, że Mała po prostu chciała wtedy być ze mną. Że ten moment miał być tylko nasz.

Pewnie takie sytuacje są na porządku dziennym dla mam, których dzieci uwielbiają się przytulać, zasypiać razem z nimi. Ja doceniam ją tym bardziej, jako rzadkie dobro. I polecam wszystkim Mamom - celebrujcie takie chwile, cieszcie się możliwością takiej bliskości. Ja zatrzymam ten moment w głowie. Tą esencję macierzyństwa.