Rozważania galeriane

Jakoś tak ostatnio często bywałam w galeriach handlowych. czy to na zakupach, czy przelotem. I uderzyła mnie duża ilość całych rodzin szwendających się od sklepu do sklepu. Matka w szale zakupowym, ojciec wystający przed wejściem z komórką w dłoni, a między nimi dzieci, duże, mniejsze i te całkiem maleńkie. 

I tak sobie pomyślałam - szkoda mi tych dzieci. Zwłaszcza tych najmniejszych, miesięczniaków, bobasów w gondolach czy świeżo w spacerówkach. Rodzice wloką je do hałaśliwego, zmiennotemperaturowego (ach ta klimatyzacja!), migającego, przeładowanego świata. Wszystko dokoła szumi, krzyczy, a przede wszystkim się rusza. Wiem, że małe dzieciaczki zakres widzenia mają niewielki, ale mimo wszystko dokoła migają w szaleńczym tempie kolory, dźwięki, zapachy. Jak na mój gust za dużo bodźców dla małego szkraba, które nie potrafi sobie z tym poradzić. No i taka galeria będąc pełna przewijających się ludzi to skupisko wszelkich zaraz, a jaka jest odporność małego dziecka wszyscy wiemy.

I nie chodzi mi o to, że płaczą w tej galerii, dziecka prawo pokrzyczeć, ale widzę te zdenerwowane matki, zniecierpliwionych ojców i zmęczone starsze dzieci. I zastanawiam się po co? Czy naprawdę galeria handlowa jest takim fajnym miejscem? Czy naprawdę trzeba ciągnąć całą rodzinę, po to by mama lub tata mogli sobie kupić bluzkę czy gacie?  Czy naprawdę nie można inaczej spędzić weekendowego dnia? 

Z jednej strony mogę zrozumieć rodziców, którzy nie mają z kim zostawić dziecka, a muszą zrobić np. większe zakupy spożywcze, a zmotoryzowane jest tylko jedno z nich (mój casus). Czasem jeździmy na szybko do hipersklepu, ale tempo zakupowe mamy wtedy imponujące. Ale jakoś nie rozumiem, że kobieta musi mieć pełną obstawę + wózek, by kupić sobie kieckę. No tego nie potrafię zrozumieć.