Jest taki dzień....

Może nie raz do roku, ale co jakiś czas, zazwyczaj w weekendy (ale  nie każde!) organizuję sobie specjalny dzień.

Rano. Mąż zwleka się do przebudzonego dziecia, nocnikuje, kaszkuje. Ja przekładam się z jednej strony na drugą i wstać nie zamierzam. W końcu ulegam wyciom zza drzwi: "Mamaaaaa!"

Niespieszne śniadanko, bo akurat chwilę później Mąż z dzieciem do kościoła/na spacer/do sklepu się wybrali. Hurra! Godzina dla mnie.

Przychodzą, pannie drzemki się zachciewa, śpią oboje. Hurra! Dwie godziny dla mnie! Obiad, zaległa praca, praniosprzątanie.

Wstają oboje. Jemy. Wyganiam Męża na spacer z dzieciem. Hurra! Godzina dla mnie.

Wracają. Ja dalej ogarniam dom, zaległą pracę lub zwyczajnie wczytuję się w gazetę.
Dziecię domaga się atrakcji, ja tłumaczę Mężowi, że jeszcze łazienka do sprzątnięcia, pranie do powieszenia, a w ogóle to porządek w papierach muszę sobie zrobić, wiec po cichutku ewakuuję się z dzieciowej bawialni. I tak schodzi do wieczora. Kąpiel, kolacja, buzi w czółko i spać. Hurra! Trzy godziny dla mnie.

Zapytacie, co dziwnego w takim dniu? Otóż ja nazywam to dniem unikania. Unikania dziecia. Wyjdzie teraz, żem wygodna, wyrodna i miana matki niegodna. Ale, cholerka, czasem po prostu jestem znudzona/znużona. Powiem wprost - nie chce mi się opowiadać setny raz tych samych obrazków (choć jak wiecie, z książeczkami jesteśmy za pan brat); mdli mnie na rysowanie kolejnych kółek i serduszek; cierpliwości brak na syzyfowe układanie wieży z klocków, bo i tak zaraz zostaną rozpirzone; a po trzydziestym wrzasku o suszoną żurawinę, to mam ochotę wyskoczyć z tego mojego pierwszego piętra i biec, biec, aż w pole... (I żeby nie było - dzieciu żurawiny nie odmawiam). Więc zostawiam to wszystko Mężowi.

W takie dni snuję się po ścianach byle dzieć nie zauważył, chowam się po kątach szukając oddechu. I nie to, że leniuchuję. Robię i to sporo, a to dlatego, że wolę przygotować obiad 3-daniowy/umyć gary/toaletę wyszorować /śmieci posegregować /kosze poumywać niż kolejny dzień zabawiać dziecia. Ba, to nawet dla mnie idealne wymówki, bo przecież się nie obijam - takie dwa w jednym ;)

I powinnam mieć pewnie wyrzuty sumienia. Ale wiecie co? Nie mam. Potrzebuję resetu. Może nie tyle resetu od dziecka, ile od monotonii bycia z dzieciem, której nie da się zapobiec. Uwielbiam się z nią bawić, robię to codziennie, staram się nowe wymyślać, uczyć, kocham ją rozśmieszać. Ale czasem, po przebudzeniu jak planuję sobie dzień, to mam alarm: "Dzisiaj nie dam rady! Czas na dzień unikania!"Ale tylko wtedy, gdy Mąż nie jest w pracy. Nie uciekam kompletnie od Luli: gdy mnie woła to przychodzę, gdy chce by się z nią położyć, to się kładę. Ale moją obecnością w takie dni się nie narzucam. 

Mija dzień, mija noc. Kolejny poranek. I czuję, że mam więcej pomysłów, więcej chęci. Więc czy to rzeczywiście takie złe?