Czego dziecko nie potrzebuje?

Dziecko nie potrzebuje trzydziestu bluzeczek, dwudziestu spodenek i piętnastu spódniczek.

Dziecko nie potrzebuje 10 butelek, czterech talerzyków, kubeczków i zestawów sztućców.

Dziecko nie potrzebuje co roku nowego wózka, bo nowszy model jest nowszy i modniejszy.

Dziecko nie potrzebuje translatora płaczu, zawieszek samochodowych na butelki czy automatów do mleka.

Dziecko nie potrzebuje designerskiego łóżeczka czy kocyka firmowanego przez gwiazdę.

Dziecko nie potrzebuje grających kul, by nauczyć się raczkować; chodzików, by nauczyć się chodzić; gadających misiów, by uczyć się angielskiego w wieku miesięcy kilkunastu.

Dziecko równie radośnie będzie się bawić pudełkami po jogurcie, rolkami po papierze czy spinaczami do bielizny, jak i drewnianym wózkiem dla lalek za grube setki.

I w żadnym wypadku nie jest moim celem krytyka rodziców, którzy wydają sporo na dziecko, bo mogą i chcą. Ich dziecko, ich pieniądze, ich sprawa. Nie w tym rzecz.

Rzecz w tym, iż mimo, że Debiutująca jestem, to jednocześnie pewna (i chcę to wszystkim mamom przekazać), że nie ilość przedmiotów w tym całym cyrku się liczy. Dziecko nie potrzebuje wielu rzeczy materialnych. To my, dorośli, wpędzeni zostaliśmy w nałóg zakupów mamieni reklamami, obietnicami uszczęśliwienia dziecka, sztucznie kreowanymi potrzebami.

Porównywanie obecnego macierzyństwa z przeszłym niewiele ma sensu. Lecz  rozmowy z mamami tamtych czasów mogą sporo w głowie rozjaśnić. Mimo powszechnych dziur w zaopatrzeniu i braku współczesnych rozwiązań designersko-technicznych, byliśmy szczęśliwi z naszymi nielicznymi misiami z naderwanymi uszami, szmacianymi lalami made by babcia i prostymi klockami. Przyznać się: kto grał sobie na najzwyklejszym drewnianym fleciku, bawił zakrętkami od słoików, czytał zwykłe papierowe książeczki, a mył wodą z rozpuszczonym mydłem, a nie pachnącym żelem zmieniającym kolor? I wyrośli z nas normalni, porządni, inteligentni i wykształceni ludzie z bogatą wyobraźnią i pięknymi wspomnieniami. Da się? Da się, fantastycznie

Jeżeli nie możecie pozwolić sobie na wydawanie zawrotnych sum na dziecko to zaręczam, że wasze dziecko naprawdę nic nie traci, jeżeli tylko zrealizowane są jego podstawowe potrzeby: pełnego brzucha, ciepłego wdzianka, uwagi, bezpieczeństwa, bliskości, a przede wszystkim miłości. A ich zaspokojenie aż tak wiele nie kosztuje.

I żeby nie było i ja czasem mam chwilę zwątpienia.
Chcę kupić kolejną przejściową kurtkę, bo ładna jest. Ale przecież Lulka ma już trzy, po co jej czwarta? A może powinnam nabyć takie fajne puzzle do wanienki? Ale po co, skoro zwykłe zabawki i tak lądują na podłodze, a największą frajda jest zabawa w nurka? Ktoś z boku mówi, że Lulka już się pewnie nudzi swoimi zabawkami. Może trzeba jej kupić coś nowego? Ale wracam do domu i na szybko wymyślona zabawa w domek z kawałka kartonu, z którego wychyla się Krecik, wywołuje salwy śmiechu. I oddycham z ulgą. Moje dziecko chyba jest szczęśliwe.