Gdy "przepraszam" może nie wystarczyć...

Napiszę wprost. Zatrzęsło mną. I sądząc po reakcjach w mediach, nie tylko mną.

O czym mowa? O wywiadzie jakiego udzielił abp. Józef Michalik w sprawie ostatnich doniesień na temat pedofilii wśród księży. Odsyłam chociażby tu. 

Słowa: "(...) często niewłaściwa postawa wyzwala się, kiedy dziecko szuka miłości. Dziecko lgnie, ono szuka. I zagubi się samo i jeszcze drugiego człowieka wciąga.(...)" mówią same za siebie. 

Stawianie dziecka w pozycji winowajcy? A dorosłego, zdawałoby się więc odpowiedzialnego jako godnego pożałowania (lecz nie potępienia!) osobnika wodzonego jeno na pokuszenie? Pogubił się arcybiskup w swej własnej pokrętnej logice.

Takie słowa czynią krzywdę. Ogromną krzywdę ofiarom - byłym i obecnym. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić co czuć może kilkunastoletni chłopak, którego obciąża się dodatkowo winą, za to co już mu zrobiono. Czynią krzywdę i rodzicom, na których zrzucana jest odpowiedzialność za przestępstwo wobec własnego dziecko. Obrona własnego skalanego gniazda za wszelką cenę? Gdzie w tym wszystkim jest moralność?

To przebija sławne już krótkie spódniczki u kobiet rzekomo zachęcające do gwałtów. Słowa radnego krakowskiego kwitujące wieść o pobiciu dziennikarza: "Wieczorami nie powinno się chodzić ulicami" to przy tym wszystkim betka.

I mam w tyłku tłumaczenia, że to lapsus językowy. Zresztą spodziewałam się podobnego komentarza. Ewentualnie, że "wyjęta była z szerszej wypowiedzi". 
Kiepsko to świadczy o światłym, bądź nie bądź, wykształconym człowieku, który wypowiadając się do mediów nie baczy na własne słowa. Czasem lepiej zamilknąć. Bo są sytuacje, gdy nawet publiczne "przepraszam" wydaje się zbyt łatwym wyjściem z sytuacji.

Gdybym była katoliczką, byłoby mi wstyd za takiego duchownego.

Będąc niewierzącą, jest mi zwyczajnie wstyd za takiego człowieka.