I niedziela całkiem zwyczajna

Miły, spokojny dzień. Jakich mało ostatnio.

I dziecię noc przespało, a Ojciec rano do niej wstał.

I spacer długi zakończony nazbyt szybko spontaniczną kąpielą w jedynej kałuży w okolicy. Kto byłby aż tak przewidujący, by w tak słoneczny i ciepły dzień jesienny dzieciu wzuwać kalosze. No kto?

I karmienie marchewką surową swego oka - widelcem.

I rozmowa o uczuciach:

"Kocham Cię, wiesz?"

"Tak?!" - okraszone zbójeckim uśmiechem. I nie, nie były to wyznania Matki do Ojca ino Matki do Dziecia.

I dawno niewidziana poobiednia sjesta: Ojciec z Matką leżą, a tuż obok nich dziecię układanką się zajęło. Spokojnie, bez ciągnięcia za ręce, nogi, włosy, nos. Bez kwękania, by razem z nią zwierzątka dopasowywać. 

I mogę w końcu Ojcu udowodnić, że zbieranie opakowań po jogurtach aż tak bardzo poronionym pomysłem nie jest. 30 minut. Jak bum cyk-cyk:

A jak Wasza niedziela?