Lepiej oddać...

Inne plany miałam dzisiaj. Miałam pisać o zmianie czasu, naszym doń nieprzystosowaniu i o żłobkowym kapuśniaku.

Ale wystarczyło, że obejrzałam "Wiadomości" na Jedynce i cała się trzęsę. Dosłownie.

Między huraganem, a nowym trenerem piłki kopanej wzmianka o kolejnym dramacie kolejnego małego dziecka, tym razem gdzieś we Francji. Dziewczynka w wieku pomiędzy 15 a 23 miesięcy całe swoje biedne życie spędziła w BAGAŻNIKU! samochodowym. Od urodzenia. Niedożywiona, odwodniona, skrajnie zaniedbana. Ojciec i rodzeństwo dziewczynki o jej istnieniu pojęcia nie mieli. Matka chowała dziecko, bo bała się partnera. A mnie się to już w głowie nie mieści. 

Jestem jeszcze skłonna zrozumieć, że ktoś jest notorycznie zastraszany przez osobę z najbliższego otoczenia do takiego stopnia, by kreować nieprawdziwą lecz akceptowalną przez despotę wersję rzeczywistości. I wiem, że bycie ofiarą przemocy domowej stępia uczucia. Mimo wszystko nie jestem w stanie wyobrazić sobie, co ta kobieta - matka przecież - musiała w swej głowie przemielić, by podjąć taką decyzję. I nie chcę jej usprawiedliwiać, bo nie można.

Nie rozumiem jednego. Tyle się wokoło trąbi o zabijanych dzieciach, noworodkach zakopywanych w beczkach, duszonych tuż po narodzinach. I to na pewno nie tylko w Polsce. Takie informacje można znaleźć w śniadaniówkach, popołudniówkach, wieczornych relacjach, no i w Internecie, bardzo dużo w Internecie. Te relacje niestety dobrze się sprzedają. Wszyscy się burzą, mówią o degrengoladzie i zobojętnieniu społeczeństwa, matkach-potworach. Sąsiedzi zszokowani: "Bo to przecież taka dobra kobieta byłą!". Ale czemu tak mało mówi się o tym, jak zapobiec?

Telewizja jest wszechobecna, zwłaszcza w środowiskach, gdzie do takich czynów najczęściej dochodzi. I pewnie przyszła matka, która matką być nie chce ogląda relacje z pogrzebów kolejnych niechcianych, a przez to zabijanych noworodków. Zapewne też się oburzy, wiadomo, z obowiązku. Ale nie usłyszy informacji, że jest alternatywa, że można inaczej. 

Nie chcesz dziecka? Ok, Twoja decyzja, ale nie musisz od razu skazywać dzieciaka na śmierć albo życie w bagażniku. Jeśli jeszcze przed porodem wiesz, że nie dasz rady wychować dziecka lub nie możesz z różnych względów - to je po prostu oddaj. Zostaw w szpitalu, podrzuć do okna życia, czy na plebanii: zadzwoń do drzwi i ucieknij. Cokolwiek! Wszystko lepsze od podduszania czy podtapiania noworodka.
Skorzystacie oboje - Ty unikniesz więzienia, wyrzutów sumienia i piętna dzieciobójczyni. A dziecko zyska coś najważniejszego: życie i szansę na prawdziwą rodzinę.  

Może potem będziesz się wstydzić przed sąsiadami, że "To ta co dziecko oddała. Co z niej za matka!" Ale będziesz tysiąc razy lepszą matką niż ta, która dziecko swe zabiła.