Matkomisję drugą czas zacząć!

Sporo dni minęło odkąd pierwsza z Matkomisji uskuteczniona została. W sumie trzy miesiące.
O czym ta kobita plecie, powiecie. Tutaj przypomnienie ;) Odbutelkowanie osiągnięte zostało w sposób przekraczający moje zamierzenia - odrzuciwszy butelkę odrzuciła mleko w ogóle.

Etap drugi, czyli odsmokowanie, rozpoczęty wczoraj. Decydującym czynnikiem okazał się żłobek. 
Dowiedzieliśmy się bowiem, że w przybytku tym dziecię pięknie zasypia bez uspokajacza. Próbujemy więc. Będzie to (niestety!) podejście kolejne, mam nadzieję z większym powodzeniem. Pierwszym razem, kilka miesięcy temu ojciec zrejterował i zmęczony płaczem po około 15 minutach dziecko zakorkował.
 

Tym razem będziemy bardziej konsekwentni, bo to pewnie kluczem do sukcesu. 

Więc wczoraj dziecko zostało położone; przetłumaczone, że w żłobku dzielnie zasypia bez. Że ma nowego kotka-przytulasa od Cioci. I że Matka/Ojciec pomoże, pogłaszcze, jest.
Na początek oczywiście głośne i stanowcze domaganie się starego przyjaciela. Szybkie zawołanie po mamę. Śpiewanie sprawę pogarszało (mówiłam, że nie umiem śpiewać!), lecz opowiadanie o kotku, piesku i kurczaczku, które wybrały się w góry, by spędzić noc pod namiotem o dziwo pomogło. Nie na długo, bo kilkanaście pobudek zaliczone, ale kładę to na karb wzmożonego (niestety!) kaszlu. Bo nawet o smoka wtedy nie wołała, tylko zanosiła się cherlaniem. 

Najbardziej męczył się chyba Ojciec, który trzy razy chciał dzieciu smoka oddać, zgodnie z argumentacją: mała płacze, bo ma katar, więc uspokajacz pomoże. Matka niezłomna nie pozwoliła. 

Na szczęście po północy zasnęła na dobre i spała do rana. A w dzień? Ojciec pełnił dyżur, bo do pracy trzeba było pójść. Śpiąca zrobiła się podobno dopiero przy obiedzie tuż przed moim powrotem. Głowa zwisała przy dziubaniu groszku. Ojciec szybko więc w łóżku umościł i odpłynęła. Nie na długo niestety (a dokładnie na minut dwadzieścia), bo kaszel rozbudził, potem dojrzała mnie, więc koniec spania - hajda na klocki, kredki, kółka!

Teraz już śpi. Ojciec pięknie i szybko ululał, lecz nie łudzę się, żeby noc minęła spokojnie. Ale gotowa jestem. Ba! nawet wieczorną kawę sączę.

A tymczasem korzystając ze zbliżającego się meczu o pietruszkę plany mam bogate pobuszować w blogosferze. Zaległości mam spore!