Trzy po trzy

Komentarz dostałam do starego posta o Trzech Zetkach. I czytając na nowo te wypociny to naszło mnie, że sporo się od czerwca zmieniło. Chyba przede wszystkim znużenie przestało doskwierać. Zmęczenie teraz jakoś bardziej wieczorami obezwładnia.... ale o czym innym chciałam.
 

O zadaniowości znów. Ale krótko bo wena, siły i wszystko inne mnie opuszcza.

Matka zrozumiała bowiem, że Matką będzie się już zawsze. Czy dziecię będzie tu i teraz w pieluchy jeszcze robić czy za 20 lat wyjedzie do Honolulu. I całą swoją zadaniowość, zaliczanie kolejnych czynności, etapów może sobie włożyć głęboko, daleko.
 

Nie jest prosto i wygodnie jak odfajkowywanie kolejnych zleceń w pracy. Nie można się wyłączyć i pracy zmienić, gdy ma się jej dość. Nie możesz szefowi nakrzyczeć, że masz go w dupie i wypisujesz się z tej bajki. To znaczy możesz, ale wiele to nie zmieni, bo i tak za chwilę musisz szefowi obiad ugotować, śliniak zawiązać, a po wszystkim na nocnik wysadzić.

Tak więc w głowie już zostaje ta świadomość, że dostałaś etat na całe życie. Świadomie czy nieświadomie - sprawa drugorzędna. Ważne jest, czy się z tym godzisz i mniej czy bardziej akceptujesz, bo będąc Matką to już z dnia na dzień nie możesz sobie bumelować. Bo ktoś musi tę zupę na jutro zrobić, a składniki same do domu nie przyjdą.