Call me "Working Mother"

 

Miesiąc za nami. Matka w pracy. Rozwija się, obraca wokół ludzi i zarabia jakiś tam grosz. Czy spełnia się zawodowo? Jeszcze nie, bo dopiero zaczyna, ale perspektywy nie rysują się najgorzej.

Od miesiąca Matka wstaje o porze mocno nielubianej. I przestawia na całkiem nowy rytm dnia. Już nie wyznaczany porami karmienia, spacerem i drzemką dziecia, ale momentem wyjścia z domu i do niego powrotem. Dni skróciły się znacząco (choć niby zegarki przestawione), wspólne popołudnia to tylko dwie godziny (w dobrym przypadku). I nie tylko Matka zmęczona jakby bardziej, dziecię również. Ledwo wytrzymuje do siódmej, wieczorny rytuał coraz częściej przyjmuje tempo turbo. Sen stał się niespokojony, powtórne kolacje o pierwszej w nocy do rzadkości nie należą.

Wieczory już nie dla Matki, bo jeśli się zapomni, to obiadu następnego dnia nie będzie, a pranie po nocy spędzonej w pralce wonieć będzie jedynie stęchlizną. I na zajęcia się należy przygotować, coby przed elitą narodu plamy nie dać. I napisać to i owo. A tak w ogóle to pójść spać o ludzkiej porze, by o tej szóstej w miarę przytomnie się zedrzeć.

I pozmieniały się relacje w Rodzinie Debiutującej. To Ojciec wysuwa się na pierwszy plan. Wstaje w nocy, budzi rano. Wołany jest przez dziecko, a Matka wyganiana spać. I czuje Matka, że matką już nie jest na pełen etat, ale tylko na godziny. I że to żłobek dziecko wychowuje, a nie rodzice.

Lecz wszem i wobec Matka oświadcza, że cieszy ją mocno "pójście do ludzi", myślenie o innych sprawach niż: jadłospis, harmonogram sprzątania + jak by tu stworzyć papierową zabawkę, która oprze się niszczycielskim zapędom pierworodnej. Bo mimo całej miłości do dziecia i chęci dlań jak najlepiej, perspektywa kolejnych miesięcy spędzonych w domu, nawet przy okazjonalnych chałturach doprowadzała Matkę do stanu permanentnej irytacji.

I powoli Matka doprowadza się do stanu używalności: tu włosy na szczotce wysuszy, kolczyki założy, oczko maźnie. I nawet usłyszy najpiękniejsze słowa: "Chyba schudłaś, prawda?". A że pierwszą pensję trzeba przehulać, to Matka plany ma bogate. Podobno w sklepach szmatowe wyprzedaże, prawda li to?

Chwilowo więcej zmęczenia i rozregulowania niż satysfakcji. Więcej drżenia, czy dziecię nagle nie postanowi chorować niż radości, że tak świetnie radzi sobie w żłobku. I miewa Matka sobie wyrzuty, niepewności i "rzucam-to-wszystko-w-głęboką-cholerę". Lecz daje sobie jeszcze parę dni, by umościć się w nowej sytuacji, poprzestawiać układ dnia i z dumą głosić, że parę składek do przyszłej emerytury uda się jeszcze dołożyć.