W sumie poprzedni post o Mikołaju miał być inny. Miał brzmieć jak ten teraz.
Ale los płata figla, nastąpiło skumulowanie kiepskości dnia, więc wieść o straconych złociszach pogrążyła mnie dokumentnie.
A Mikołaj żłobkowy to była tak naprawdę szansa na pierwsze zdjęcia dziecia zrobione w tym przybytku. Dziwnym trafem zawsze Lulki nie ma, gdy żłobek imprezuje. Teoria o zakonnicy?
Teraz więc przyznaję się Wam, że z premedytacją Mikołaja do domu nie sprosiłam ani nawet jego darów.
Pierwsza rzecz - na ile znam moje dziecię, to jest za małe, by zrozumiało sens i ideę tego święta. Tak samo cieszy się z nowej zabawki jak i ze starej przechowanej na miesiąc w czeluści szafy (tak, stosuję czasowy obieg zabawek ;). Po co ta paczka leży koło jej łóżeczka, skąd się wzięła i dlaczego właśnie dzisiaj? Na tłumaczenie, że wchodzi po nocy przez okno jakiś brodacz czerwony obawiam się, że zareagowałaby wieczornym skomleniem.
Po drugie - sądząc po reakcji dziecia na pana gazownika*, co to nas ostatnio odwiedził (buźka w podkówkę i rozpaczliwe "mama") oraz ogólnej niechęci kontaktu fizycznego z obcymi - to na pewno w żłobku odprawiłaby koncertową ucieczkę połączoną z seryjnymi "nie-nie-nie" przy jakiejkolwiek próbie posadzenia na kolana. Jakoś pewnie tak:
Więc nie będę jej tej atrakcji fundować w domowych pieleszach (choć dziękuję za Wasze rady :)).
A po trzecie - męczy mnie to wszechobecne przymuszanie: "kup, kup, kup, musisz dziecku, choćby miało 3 tygodnie, kupić coś, bo przecież są MIKOŁAJKI!!!". "Jak to: nic nie kupujesz? Mikołaja nie sprowadzasz? Naprawdę? Przecież dziecku będzie przykro jak nic nie dostanie". Taaaa, będzie przykro, dwudziestomiesięcznej dziewczynce nie znającej tej tradycji. I powątpiewający wzrok mówiący "Co z Ciebie za matka?" Ano taka.
Poczekamy te trzy tygodnie, klimat inny, bardziej rodzinny, spotkaniowy, choinka, świeczki, zapachy, więcej czasu dla siebie - wiecie o co chodzi. Wtedy dawanie prezentów, nawet dla średnio kumatej 20-miesięcznicy, będzie większym przeżyciem, większą radością i dla niej i dla nas.
Więc całą magię szóstogrudniową z pisaniem listu zostawianego na parapecie, wystawianiem skarpety koło łóżeczka zostawiam na następny rok. Mnie jest z tym dobrze. Lula też nie narzeka. Ktoś powie, że skąpię na dziecko, że Matka samolubna/leniwa, bo tradycji nie przekazuje, magii, czarów, radości prezentowania czy czego tam jeszcze. Albo po prostu popatrzy dziwnie. Oficjalnie biorę to na klatę.
* I wiem, że z Lulą w domu gachów przyjmować nie mogę, bo od razu się Tatusiowi wygadała, że "Pan! Pan!" był dziś u Matki.
PS. Last but not least: Oficjalnie stwierdzam, że Mamaronia jest kobietą kompletnie nieprzewidywalną. I dzięki niej, zamiast Mikołaja dla Lulki, Matka dostała różowe okulary. Od Mikołajki ;)
Źródło zdjęcia
