O starym roku

Czas podsumowań, w których nigdy nie byłam dobra. Nie jestem w stanie krótko i w trzech słowach napisać, co dał mi ten rok. Jak każdy inny pełen był chwil dobrych i tych gorszych, zaskoczeń i rozczarowań, mniej lub bardziej zaakcentowanych (i zaakceptowanych ;) zmian.

Na pewno był to rok pod znakiem mnie rozwijającej się jako matka świadoma; nas coraz mocniej rozumiejących, czym jest rodzina. Pierwsze urodziny Lulencji, zmagania żłobkowo-chorobowe, kilka wypadków przy rodzicielskiej pracy, parę radosnych niespodzianek, trochę smutów, trochę złości.

Co wyniosę z tego roku? Na pewno radość, że dziecko mam fajne. Naprawdę fajne! Mąż też niczego sobie. Ale i świadomość, że czasem trzeba mocno odpuścić sobie i drugiemu człowiekowi. Że najważniejsze jest życie codzienne: plany mogą się zmienić, przeszłości nie ma co rozpamiętywać. Tu i teraz naprawdę może być dobrze. I tego uczę się od mojego dziecka - dla siebie, ale także i dla nas.

Czego żałuję? Przede wszystkim mojego zapuszczenia powiedzmy, że kulturalnego. Na serialach świat się nie kończy. Zaległości filmowo-książkowo-muzyczne ogromne. Ale to może fajna misja na ten rok?
Żałuję, że nie udało nam się zaurlopować na ciepłych plażach, ale wiosennymi Bieszczadami też pogardzić nie można prawda?

Z, hmmm..., niskiej podatności na kompromisy też zbyt dumna nie jestem.

Jako sukces rozpatruję powrót do pracy zawodowej. Nie radzę sobie wybitnie, ale mimo, że dobrymi chęciami.... i tak dalej, to i tak dla mnie powód do dumy.
Cieszy mnie większa niezależność, pewność siebie moja jako matki dziecięcia swego. Walczę o nasze, może czasem zbyt gwałtownie, ale nie zamierzam się cofać, mimo nacisków.
I założenie tego bloga też było fajnym ruchem- naprzód?, w bok? z pewnością nie w tył ;)

Pewnie nazbierałoby się więcej i plusów dodatnich i plusów ujemnych, ale czy naprawdę chodzi o to, by wynurzać się ze swoich osiągnieć i porażek bez umiaru?  Koniec końców było dobrze. I tak chyba najkrócej mogłabym napisać. Zwłaszcza w ramach zasady - nie rozpamiętywania przeszłości ;)

A moje niedawne stwierdzenie o bilansie ujemnym zrzućmy na karb emocji, co?