Co matka czytała....w styczniu

Słowo się rzekło. Do czytania wróciłam. Pomyślałam jednocześnie, że dobrym kopem do niezarzucenia tej czynności będzie relacjonowanie na blogu osiągnięć czytelniczych. Z racji bardzo słabej woli i wysokiego poziomu słomianozapaleństwa każda motywacja dobra.
Bilans styczniowy obejmuje pięć pozycji. Oto i one.

Dwie pierwsze książki nie są wyborem przypadkowym. Zależało mi na dobrym i relatywnie łatwym rozpoczęciu czytelniczego roku, a nic tak dobrze nie wchodzi jak kryminały. Ogromnym plusem pisarstwa, które praktykuje James Patterson, bo on nim mowa, są króciuteńkie rozdziały nie do przecenienia dla osób dysponujących skromnym czasem wolnym i to jeszcze często przerywanym (vide: matka karmiąca naturalnie). Ta lekkostrawna forma ułatwia pochłanianie i wejście w odpowiedni rytm, choć ostrzegam - mocno wciąga i odłożyć w połowie jest wyczynem nie lada. Staż znajomości z panem Pattersonem i bohaterem serii Alexem Crossem mam już dosyć długi acz mocno chaotyczny, ale "Violets Are Blue" i "London Bridges" skutecznie umilały mi pierwsze dni stycznia, gdy dzień i noc zlewały się w jedną bezkształtną nieprzespaną masę ;) A czytanie w oryginale stanowiło idealne ćwiczenie dla rozlazłego po ciąży mózgu.

Kolejna pozycja podrzucona została przez siostrę, która wie jakim uwielbieniem darzę właśnie kryminały. Tym razem klasyka: Agatha Christie i "The Mysterious Affair at Styles". Pierwsza powieść z Herculesem Poirot i wstyd się przyznać, pierwsza tej autorki, którą przeczytałam. Choć wiem, że Christie to królowa kryminałów, to jednak pozostanie poza moją bajką. Świadomość, że tropy po drodze są mylne i do rozwiązania prowadzą bardzo pokrętnie nie wzbudzała entuzjazmu, a struktura i forma brzmiała mocno staromodnie. Co nie dziwi zresztą skoro za pięć lat ta powieść będzie obchodzić stulecie wydania. 

"Wierność w stereo" Nicka Hornby'ego też może być zaliczana do klasyki ale już popkultury. Przy czym nie jestem pewna czy za sprawą samej książki czy raczej jej filmowej adaptacji. "Przeboje i podboje" widziałam wcześniej i może dlatego, przy braku efektu świeżości, sama powieść nie porwała. Historia przecież ta sama, ale napisana z wymuszonym luzem o bohaterze często zwyczajnie męczącym i irytującym przez swoje niezdecydowanie i brak biglu. A jednocześnie tak fajnie zagranym przez Johna Cusacka. 

A na koniec zafundowałam sobie cięższy kaliber z polskiego podwórka czyli Joanna Bator "Ciemno, prawie noc". Powrót po latach do rodzinnego miasta w celach zawodowych staje się impulsem do odkrywania swojego dzieciństwa, jego aspektów nieznanych lub wypchniętych ze świadomości. Temat nie nowy, ale biorąc pod uwagę chociażby niebanalne koncepty drugoplanowe (chociażby przewijająca się przez całą powieść niebagatelna rola kociar) interesująco opisany. Może tylko (paradoksalnie!) niepotrzebnie pod koniec podąża tropem sensacyjnym. Nie jestem bieżącą czytelniczką literatury polskiej, poszukuję raczej z doskoku, więc o jakości niech świadczy literacka nagroda Nike z 2013 roku.

I tak wyglądał mój czytelniczy styczeń.
A Wy co przeczytaliście ciekawego? Chętnie podłapię nowe tytuły.