Święty Graal motywacji

Posiadanie fanpejdża posiada kilka zalet, wśród nich najwyżej cenię możliwość wygadania się z następującym po nim nadzwyczaj pożądanym wirtualnym wsparciem i zrozumieniem. Nie wiem, czy dziś z biometem jest coś nie tak, czy może ta seria Łaciatego została skażona jakimś dopalaczem, ale Lulka przechodzi samą siebie. 

Jak pisałam zaliczyłam dzisiaj chyba wszystkie błędy wychowawcze. Prosiłam (o chwilę spokoju), groziłam (że wyrzucę kredki i plastociasto), szantażowałam (że jak będzie cicho, to uśpię Ankę i będziem się razem bawić), przekupywałam chrupkami kukurydzianymi. Na nic me starania bo tornado szalało non stop. Strzeliłam sobie jednocześnie również w stopę mówiąc, że pojedzie do babci na parę dni i będzie spokój. No i teraz mędzi, że chce do babci. Tego wała! Byłoby za dobrze. Do przybytku jutro i bez dyskusji.

Ale ja nie o tym. Gdy po południu wstała cudem położona na drzemkę, przybył ojciec i po skrótowej matczynej relacji tudzież skomleniu zaproponował pannie spacer. Każdy zwyczajny człowiek/dzieciak/niemowlę zabunkrowany w domu od dobrych dni paru na hasło spacer powinien posikać się z radości i w te pędy pobiec się ubrać (oczywiście wcześniej przebierając zasikane wdzianko). Ale nie Lulka. Ta jakimś cudem woli zostać w domu z matką, która dała jej w kość dzisiaj porządnie i groziła zsyłką (bo się nawet zołza ojcu poskarżyła, że "mama krzyczała!"). Mała konsternacja, bo ewidentnie trzeba dzieciaka wybiegać, by może mniej przez następne godziny zbójowała. I zaczyna się walka na argumenty. 

"Chodź, pójdziemy na sanki?" "Nie!" (a dni parę temu piszczała że chce na sanki, a nie mogła).

"Chodź, pójdziemy zobaczyć, czy są bałwany" "Nie!" (a na ostatnim spacerze liczenie bałwanów było celem samym w sobie).

"To ja idę sam porzucać się śnieżkami" (Zasada przekory technik negocjacyjnych plus dotychczasowe uwielbienie śnieżek). I znowu "Nie. Ja zostaję w domu!".

Matka ręką machnęła, dziecię zostawiła z tatuśkiem - niech kombinuje. Poszła po odkurzacz, by nerwy odreagować. Odkurza. Po dwóch minutach przychodzi panna w pełnym zimowym rynsztunku wymachując wskazującym paluszkiem i rzecze: "Idę po żelki!"

To kup i mi.