Dlaczego niemowlak jest fajniejszy od trzylatka?

Ja, matka posiadająca pod dachem jednym dwa gnomy o różnej wiekowości, na bieżąco obserwuję jak te gnomy się między sobą różnią. Kocham je miłością mocno gnomową, ale następują niestety momenty, gdy wykazuję preferencję w kierunku jednej lub drugiej (i nie krzywić się matki i ojcowie, każde z nas zapewne tak ma tylko wstydzi się do tego przyznać). A żeby nie być gołosłowną przedstawię dzisiaj pięć najważniejszych powodów, dla których czasami niemowlak bije na głowę trzylatkę.  

Sprawa pierwsza - jedzenie

Karmienie niemowlaka jest proste. Podajesz pierś lub butelkę i posiłek masz z głowy. I tak przez cały okres niemowlęctwa. Po pierwszym półroczu dajesz się pobabrać (jabłuszeńko, marcheweńka), ale nawet jak będzie pluło na kilometr to zawsze masz w zanadrzu mleko. Dziecko głodne nie chodzi, a ty masz tylko do posprzątania bajzel po BLW eksperymentach. To mały miki przy kombinowaniu jak zaplanować jadłospis trzylatka, który preferuje kanapeczkę z masłem i wędlinkę (ale nie tę piekącą!), a wszelkim warzywem gardzi. O, ewentualnie zje kotleta, a ty oczami wyobraźni widzisz narastające niedobory witamin w jego ciele.

Sprawa druga - mówienie

A raczej brak. Posiadając w domu trzylatkę momentami uszy ci więdną, ale nie z powodu przekleństw a ilości słów wypowiadanych na minutę (jakieś tysiąc trzysta). Będąc teraz sam na sam z niemowlakiem słyszę ciszę. Czasem, przez krótki okres, ale wystarczający, by przypomnieć sobie jej istnienie. Przynajmniej na tyle, by zebrać myśli. Niemowlaki się nie mądrzą, nie pyskują, nie zadają kłopotliwych pytań. Mi wystarczy trzydzieści pytań "a dlaczego?" zadanych po siedemnastej jak już wróci ze żłoba. Mam kontynuować?

Sprawa trzecia- bałagan

I znów jego brak. Nawet największe harce pełzająco-kroczącego niemowlaka nie czynią takiego burdlu jak spokojna zabawa trzylatka w domu. Wiem o czym mówię. Porządek w domu z ogromną łatwością utrzymywany podczas pobytu Lulki u babci skończył się dziesięć minut po jej powrocie, gdy matka nie mogła znaleźć wolnej przestrzeni podłogowej w Lulkowym pokoju, a salon opanowały pluszaki wszelkiej maści. Pomimo permanentnie stosowanej reanimacji walka z tym stanem trwa do dziś.

Sprawa czwarta - łatwość w pocieszeniu

Prosta sprawa. Na wszelkie niemowlaka bolączki najlepsze są rodzica rączki. Tak, zgadzam się. Jest to przekleństwo dla kręgosłupa, ale z drugiej strony bardzo szybko można zastosować zasadę: najpierw uspokajamy, potem szukamy bolączki przyczyny. Działa nawet gdy niemowlakowi uparcie się czegoś odmawia. Niestety z trzylatkiem  nie jest tak łatwo.  "Idę do swojego pokoju i nie idź za mną" - true story w sytuacji, gdy pannie odmówiłam drugiego jajka niespodzianki. "Mamo zostaw" gdy chcę pocieszyć, a potem chlipanie w kąciku. Na szczęście w sytuacjach mocno kryzysowych sposób niemowlęcy czasem jeszcze działa.  Ale wyłącznie jak panna ma chęć ;) Mój kręgosłup już szuka masażysty on-line.

Sprawa piąta - usypianie

Pisząc to, nie jestem chyba przy zmysłach mając na uwadze, że panna Anna uparcie odmawia snu dziennego, choć powinna drzemać minimum trzy godziny (hahaha!). Ale! usypianie panny Anny jest z zasady procesem nieskomplikowanym: przewinąć, nakarmić, ewentualnie leżeć przy niej jako żywy smoczek. W końcu zaśnie. Najpóźniej o dwudziestej (tfu, tfu!!). Za to trzylatek? Zanim pójdzie spać to musi: zjeść (ok!), wysikać się, napić, przeczytać dziesiątą książeczkę, pobrykać na łóżku, pośpiewać jagódki tudzież inne jabłuszka, wyrecytować pana Pierdziołkę, by na koniec zrobić efektowne spierdalamento z pokoju i oświadczyć, ze dzisiaj to jednak w salonie. A spróbujcie położyć zmęczonego, acz drzemki niechętnego trzylatka. Powodzenia!

A na koniec oczywista oczywistość- nic nie rozczula bardziej niż bezzębny uśmiech niemowlęcia.

Myślę, że powyższe przykłady potwierdzają tezę, że niemowlak czasem fajniejszy od trzylatka. Dorzućcie swoje powody. Chętnie utwierdzę się w swych przekonaniach.


PS. W celu uprzedzenia ewentualnego oburzenia - tak, planuję część drugą gloryfikującą pod niebiosa trzylatki ;)