Niechybne oznaki wiosny

Ptaków świergolenie, świeższy niż zwykle zapach powietrza (nawet w tym smrodliwym Krakowie), robale wypełzające zewsząd, muszki w ilościach hurtowych rozmazywane na przedniej szybie. Niezawodne oznaki, że wiosna kroczy i nie zawaha się użyć swych wdzięków. Są jednak jeszcze inne mniej oczywiste przesłanki. Przesłanki matkowe. A gdy już wszystkie odhaczone to odwrotu nie ma, zima musi ustąpić miejsca swej zieleńszej następczyni.

Pierwsze nieśmiałe podrygi wiosny rozpoczynają się instynktem matczynym nakazującym dzisiaj-teraz-już wynieść wszelkie pranie na balkon. Nie ma, że boli, nie ma że jeszcze wichrem piździ. Jak u matki pranie wisi znaczy coś nowego kluje się w powietrzu.

Jeżeli matka z większą niż zwykle częstotliwością zaczyna marudzić, że chaupa wygląda jak obraz nędzy i rozpaczy i rzucając groźbami karalnymi domaga się od chłopa deklaracji chaupy wymalowania to znak, że odczuwa już w kościach nadejście permanentnego cieplejszego frontu ułatwiające wietrzenie farbianych smrodów.

Nadchodzą więc dni już cieplejsze, słoneczniejsze. W razie dalszej niepewności, czy to już wżdy ten czas to wystarczy rzucić okiem na zwyczaje spacerowe matki. Dwukrotne wyjście na spacer (tego samego dnia!) nawet z najmłodszym przychówkiem wskazuje na mocno uzasadnioną postawę prowiosenną. Należy również zwrócić uwagę na to, co robi starszakówna w trakcie spaceru. Jeżeli zalicza tegoroczną inicjację piaskownicową to znak, że można już kurtki zimowe wrzucić w głębiny pawlaczy i odświeżać z formaliny lżejsze okrycia wierzchnie.

W ten płynny sposób przechodzimy do oznaki kulminacyjnej nadejścia wiosny. Oznaki niechybnej, jednoznacznej, pewnej jak płacz Anki po godzinie siedemnastej. Jeśli matka budzi się ranka pewnego spocona jak szczur, dysząc w panice z chaotyczną myślą: "Nie mam okularów, nie mam płaszcza, balerinek, świat się kończy" i w piżamie biec chce do najbliższej galerii, to już spokojnie możecie schować sanki aż do przyszłego sezonu.

Proste? Pewnie, że proste. Polecam się na wiosnę.