Krótka historia o zastrzykach

..... czyli żłobkowa opowieść ku przestrodze*.

Pisałam już onegdaj, że pośrednio najlepszym źródłem informacji "co tam w żłobku piszczy" jest pierworodna. Jako, że żłobkowe ciocie, chyba z racji zarobienia, rzadko wykraczają poza sztampowe "wszystko w porządku" rzeczone dziecię poddajemy delikatnej inwigilacji po powrocie do domu.

Punktami orientacyjnymi w tygodniowym planu działań żłobkowych jest angielski (wtorek, czwartek) i ciocia I. czyli rytmika (środa, piątek). Poniedziałek jest dniem na rozruch. Wyobraźcie sobie więc nasze rodziców zdziwienie, gdy pewnego pięknego poniedziałku, już kilka tygodni temu, uzyskujemy taką oto informację od dziecka: "Dzisiaj nie było cioci I. ani angielskiego ani zastrzyków". Matka z ojcem patrzą po sobie. Dopytują "Jakich zastrzyków? Kto wam robił zastrzyki?" "Taka pani". Z racji tego, że onegdaj była jakaś akcja szczepionkowa poruszana w żłobku myślimy, w sumie trochę bez sensu, że może rzeczywiście jakieś zastrzyki w zabawie były. Ok. "Ale wszystkim dzieciom pani robiła te zastrzyki?" "Tak, dla wszystkich dzieci".

Rodzice zaczęli główkować. Jednocześnie zbiegło się to z Ankowym szczepieniem, więc może panna sobie przetransponowała Ankowe doświadczenia na swoje, może coś konfabuluje, wiadomo, dzieci. Ale sytuacja się powtarza kilkakrotnie. Opowiadając, co tam w przybytku Lulka te zastrzyki co jakiś czas wplata w rozmowę. Wysyłam tatuśka do żłobka z poleceniem dopytania o co chodzi, jakie zastrzyki, jaka pani, przecież my na żadne zastrzyki zgody nie wydawaliśmy. Tatusiek wraca z niczym, bo według słów cioci żadnych zastrzyków nie było. Teorie spiskowe lęgną się w głowie, że ktoś niecne eksperymenty medyczne przeprowadza na bogu ducha winnych dzieciach. Matka każe przyglądać się ciociom, bo chyba jednak podejrzane. Paranoja jak się patrzy, ale problem przycicha na dni parę.

Do wczoraj. Wracają ze żłobka, korki, więc tatusiek ratuje się telefonem do mnie, by jakoś dzieciaka zabawić. Przypominam, jest poniedziałek.

"Co tam kotuś? Jak było w żłobku?"

"Fajnie, nie było cioci I. ani angielskiego ani zastrzyków?"

Zastrzyk alert!

"Jakich, kochanie, zastrzyków?"

"No zastrzyków. Dla dzieci. I ja się trochę bałam tej pani od zastrzyków".

Matce neurony się przepalają, nie wie co powiedzieć, jak zareagować. Jeżeli teraz dołączył się Lulkowy strach to co się do cholery dzieje? I nagle........ klik! Zaskoczyło!

"Kochanie, czy ty masz na myśli ten teatrzyk o jesieni z tą panią, której się troszkę bałaś i siedziałaś z ciocią?"

"No tak, przecież mówię".

Nasze, @#$%^, szczęście! Teatrzyk, kobieto, nie zastrzyk.

Całe następne dwadzieścia minut stania starszyzny w korku poszło na naukę wymowy słowa "teatrzyk".

* Czemu ku przestrodze? Ano temu, że wsłuchuj się matko i ojcze w to, co dziecko mówi i jednocześnie skanuj w mózgowiu swym wszystkie możliwe inne skojarzenia, by nie wyjść, jak rodzice przed ciotkami, na paranoików kompletnych.