Jak (nie) usypiać dziecka

Spokojny sen dziecka najcenniejszą nagrodą dla steranego i często wkurzonego rodzica. Rzadko jednak zdarzają się okazy zasypiające same z siebie w każdym możliwym miejscu i czasie (ja nie znam, a wy?). Uzyskanie tak rozczulającego i serce ściskającego widoku śpiącego dziecka wymaga zazwyczaj walki składającej się głównie z rodzicielskich sprytów i podchodów, czasem tylko okraszanych przekupstwami lub innymi szantażami, a całość jest okrutnie wyczerpująca (ręka w górę - kto lubi usypiać dzieci własne lub cudze?). Nie dziwota więc, że rodzic orze jak może i najczęściej wyrzuca za okno wszelkie dobre rady dotyczące dobrego zasypiania "byle tylko poszło spać". 

Ja też radami szastać nie będę. Co więcej - przyznam się tu i teraz, że my, Debiutujący popełniamy sporo możliwych błędów w tym temacie. (Gros materiału dowodowego dotyczyć będzie młodszyzny ;)

1. Usypianie przy jedzeniu

Póki Anna korzystała z matczynej produkcji bez wahania wykorzystywałam efekt upojenia mlecznego. Również teraz przed spokojną drzemką panna musi swoje wydoić i dopiero po napełnieniu brzucha odpływa. Powiecie: fizjologia, i nie skłamiecie. Dodam więc, że efekt pełnego brzucha tudzież wcześniejszego rytmicznego memłania wykorzystuję również na starszej. Gdy Lulencja za długo baraszkuje (choć ewidentnie zmęczona), a pora drzemki niemożebnie się oddala, bez skrupułów wręczam jej miskę chrupek kukurydzianych i przynoszę kocyk, bo wiem że za chwilę się może się przydać.

2. Ciemność, widzę ciemność!

Jedni radzą, aby unikać maksymalnej ciemności podczas snu, by dziecko nauczyło się odpoczywać również w warunkach pełniejszego oświetlenia. Sama jednak coś gdzieś kiedyś, że dla zdrowego snu nocnego należy zapewnić najciemniejszą ciemność. Idąc tym ostatnim tropem, robimy dobrze na full zasuwając żaluzje, ale problem pojawia się "w gościach", gdzie położenie Lulki spać przed nastaniem naturalnego zmierzchu graniczy z cudem - o dziennej drzemce nie wspominając. Dość powiedzieć, że jedna z babć już zainwestowała w żaluzje, by wniusiuniuna o sensownej porze lądowała w wyrze.

3. Usypianie w wózku.

Panna Anna przechodziła etap wstrętu do spania w wózku już dwukrotnie, a powroty na włączonej syrenie nie należą do moich ulubionych atrakcji, więc tym bardziej doceniam spacerowe spanie w wózku. Natomiast Ojciec Debiutujący wykazuje wysoką skłonność do korzystania z tego sposobu o każdej porze w samym środku domu. Myślę, że ma to po swojej mamie. Pociesza mnie jedynie fakt, że jest za leniwy na jeżdżenie z dzieckiem w aucie ;)

4. Usypianie na siłę.

Nawet, moi mili, nie wiecie ile mi krwi napsuło, usypianie starszej "bo już pora, bo jesteś zmęczona, bo do jasnej cholery masz iść spać". Zakodowane miałam w głowie jeszcze nawet niedawno, że Lulka po obiedzie ma iść spać i koniec. Nie chciała? To kombinowałam, prosiłam, groziłam, przekupywałam, a ona i tak urządzała z łóżka spierdalamento. A ja? A ja dostawałam szału. Aż kiedyś otrzeźwiałam i stwierdziłam: nie, to nie, jeszcze sama do mnie zmęczołku przyjdziesz, żeś zmęczona. I o dziwo, przychodziła. Przychodzi czasem dalej, oczywiście nie zawsze, ale wyluzowanie pomogło. (ok, to będzie ta jedna rada, którą nie szastam ;)

Ok, poprzednie punkty to powiedzmy "wybryki" w porównaniu z ostatnimi dwoma punktami. Czas na grubszą sprawę.

5. Usypianie na rękach

Jeden z największych grzechów usypiania Anki. Od noworodeczka już siódmy miesiąc mija na usypianiu na rękach. W połączeniu z rytmicznym bujaniem jest to najczęściej wykorzystywany sposób. Kręgosłup matki woła oczywiście: "litości!!", więc matka korzysta z chusty, co, tak na oko, powoduje pogłębienie problemu. Co ciekawe, ojciec nie buja, bujanie ojca wkurza. I wstyd powiedzieć, ale nie wiem, jak on prawie codziennie usypia dziecko na noc. Podglądnąć się boję, a gdy pytam to otrzymuję wyłącznie uśmiech pełen męskiej dumy, you know ;)

A na koniec zostawiłam najgorsze (żeby nie było, w mojej opinii).

6. Kciuk

Panna Anna smoczków nie uznaje, zwłaszcza gdy odkryła, że ma palucha. Wypróbowała z sześć, kolejne przestaliśmy kupować, bo to tylko strata kasy. Ssie więc tego kciukola przed zaśnięciem, każda podmianka na smoczka kończy się wybudzeniem. Matka pociesza się tylko tym, że nie całą noc paluch jest w buźce. Ale wizja pokrzywionych zębów i seplenienia śni się, notabene, po nocach. 

Uff, wyrzuciłam z siebie. Strach mnie bierze na samą myśl, że trzeba będzie niedługo oduczać, zwłaszcza pannę Annę, tych haniebnych praktyk - sama nie zmądrzeje chyba, co nie? Odsuwam w czasie: a bo zęby, a bo katar, a bo nie dzisiaj, bo głowa mnie boli. I niby ta matka starsza, teoretycznie bardziej doświadczona, a i tak pójdzie na skróty, jeśli chodzi o święty spokój. Ech.....